DARIUSZ MIŁKOWSKI dyrektor teatru
Dyrektor Teatru w latach 1984-2018.
Dariusz Miłkowski urodził się w roku 1947 w Sopocie. Egzamin maturalny złożył w renomowanym sopockim Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego, po czym podjął studia w Politechnice Gdańskiej, na wydziale budowy maszyn, których jednak nie ukończył. W 1974 roku zdał egzaminy do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, na wydział reżyserii dramatu.
W czasie studiów kilkakrotnie wyjeżdżał na kilkumiesięczne pobyty do Londynu, a doświadczenia i obserwacje z tych wyjazdów zaprocentowały szczególnie po podjęciu pracy w Teatrze Rozrywki. Jego debiutem było przedstawienie E. Vesphala Te twoje chmury na scenie Miniatura Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie (warsztat reżyserski). Przedstawienie dyplomowe (Czarny romans Władysława Terleckiego) zrealizował w Poznaniu już jako etatowy reżyser Teatru Polskiego.
Etatowo był także związany z Teatrem Muzycznym w Gdyni (Piraci z Penzancy Gilberta & Sullivana), Teatrem Polskim we Wrocławiu (Pieszo S. Mrożka, Damy i huzary A. Fredry, Powrót posła J. U. Niemcewicza). Współpracował z Teatrem W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrem Powszechnym w Łodzi oraz Teatrem Wybrzeże w Gdańsku. W Warszawie zrealizował opery dziecięce: Mały kominiarczyk i Potop Noego B. Brittena oraz Amahl i nocni goście G. Menottiego z udziałem uczniów American School of Warner i profesjonalnych wykonawców dorosłych. W 1983 roku zrealizował dla Ośrodka Telewizji w Katowicach sztukę G. Gorina pt. Retro.
W latach 1982-1992 pracował jako starszy wykładowca we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, prowadząc zajęcia ze scen współczesnych i elementarnych zadań aktorskich.
W lutym 1984 roku został kierownikiem artystycznym Teatru Rozrywki (wówczas Music Hall Telewizji Polskiej w Chorzowie), a z dniem jego przekształcenia w Państwowy Teatr Rozrywki (1.01.1985) objął także funkcję dyrektora naczelnego, którą pełni do dziś.
Od początku swej pracy w Chorzowie, Dariusz Miłkowski konsekwentnie realizował ideę współczesnego teatru muzycznego, podkreślając znaczenie nie tylko muzyki, ale także reżyserii i aktorstwa w tym gatunku teatralnym. Zaprocentowało to stworzeniem bardzo stabilnego i profesjonalnego zespołu, w którym nie ma archaicznego podziału na balet, chór i solistów.
Za jego dyrekcji Teatr Rozrywki stał się pośrednikiem między publicznością śląską a ośrodkami teatralnymi i teatrami polskimi i zagranicznymi.
Na scenie Teatru Rozrywki prezentowano gale i ważniejsze koncerty kolejnych wrocławskich Przeglądów Piosenki Aktorskiej, najwybitniejsze realizacje teatrów z całej Polski (stała współpraca z Teatrem Polskim i Teatrem Powszechnym z Warszawy, prezentacji spektakli scen Krakowa, Wrocławia i Poznania) oraz indywidualnych twórców (Milva, Bułat Okudżawa, Hanna Schygulla, Zbigniew Zapasiewicz, Gustaw Holoubek, Jan Englert, Ewa Demarczyk, Michał Bajor, Krystyna Janda i in.) Teatr Rozrywki gościł również księdza profesora Józefa Tischnera, Sławomira Mrożka i Krzysztofa Pendereckiego, konsekwentnie realizując ideę żywego kontaktu z wielkimi osobowościami szeroko pojętej kultury narodowej.
Oblicze artystyczne Teatru Rozrywki – tworzone przede wszystkim przez Dyrektora – określa jednak przede wszystkim repertuar własny. Miały tu miejsce polskie prapremiery widowisk muzycznych i musicali:
– Dzisiaj wielki bal w Operze J. Tuwima,
– Kat i błazen J. Wericha,
– Czarodziej z krainy Oz H. Arlena, E. Y. Harburga i J. Kane'a,
– Evita A. L. Webbera i T. Rice’a,
– Pocałunek kobiety-pająka J. Kandera i F. Ebba,
– The Rocky Horror Show” R. O’Briena,
– The Canterville Ghost J. Williamsa,
– Dyzma — musical W. Młynarskiego i W. Korcza,
– Rudolf Valentino Z. Rudnickiej,
– Rent J. Larsona,
– Spin – musical D. Pashleya,
– Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– Lady Day – Billie Holiday L. Robertsona,
– Oliver! L. Barta,
– Producenci M. Brooksa,
– Przebudzenie wiosny S. Satera i D. Sheika,
– Sweeney Todd S. Sondheima,
– Our House T. Firtha i Madness i in.
Od wielu sezonów repertuar jest tworzony tak, by składać się w dużej mierze z wystawień prapremierowych. Przykładem – Terapia Jonasza J. Bończyka i Z. Krzywańskiego, Czarodziejka z Harlemu I. Villqista, Ja, Josephine B. Cioska, Bal u Wolanda oraz Przygoda fryzjera damskiego Ł. Czuja, KRZYK według Jacka Kaczmarskiego R. Talarczyka, Zobacz Alicjo K. Aleksander-Kmieć, Położnice szpitala św. Zofii oraz Bierzcie i jedzcie P. Demirskiego.
W uzupełnieniu dużych widowisk muzycznych, w repertuarze zawsze znajdowały się propozycje bardziej kameralne — niegdyś był to m.in. cykl przedstawień niemieckich ekspresjonistów (Heymann, Weill, Tucholsky), później opowieść o oberiutach — rosyjskich awangardystach, Ptasiek wg Williama Whartona oraz opowieści o Josephinie Baker czy Madame Therese, a także ciesząca się wielkim powodzeniem u publiczności, kameralna adaptacja Zbrodni i kary z Henrykiem Talarem i Maciejem Stuhrem.
Wielkim wydarzeniem artystycznym stał się swego czasu autorski spektakl Józefa Szajny Ślady z muzyką znakomitego śląskiego kompozytora Aleksandra Lasonia, prezentowany na wielu festiwalach w kraju i za granicą.
Ogromnym uznaniem publiczności cieszyły się światowe przeboje musicalowe, takie jak:
– Opera za trzy grosze B. Brechtai K. Weilla,
– Ocean niespokojny A. Rybnikowa i A. Wozniesienskiego,
– Cabaret J. Kandera i F. Ebba,
– Człowiek z La Manchy M. Leigha, D. Wassermana i J. Dariona,
– The Rocky Horror Show R. O’Briena,
– West Side Story L. Bernsteina.
Dziś Teatr Rozrywki ma na afiszu najsłynniejsze musicale światowe, takie jak: – – Skrzypek na dachu J. Steina, J. Bocka i S. Harnicka,
– Jesus Christ Superstar A. L. Webbera I T. Rice’a,
– Oliver! L. Barta,
– Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– Producenci M. Brooksa.
Dariusz Miłkowski wyreżyserował w Teatrze Rozrywki następujące przedstawienia:
– Nikiformy wg E. Redlińskiego (1984),
– Księżniczka Turandot C. Gozziego (1986 i 1993),
– Apetyt na czereśnie A. Osieckiej (1987),
– Czarodziej z Krainy Oz H. Arlena, E. Y. Harburga i J. Kane'a (1991),
– Pastorałka L. Schillera (1995),
– Ocean Niespokojny (1987 i 1998)
– Pan Plamka i jego kot A. Koecher-Hensel (2001),
– Shirley Valentine W. Russella (2003),
– Canterville Ghost J. Williamsa (2006)
– Na końcu tęczy P. Quiltera (2008).
Dariusz Miłkowski jest jednym z założycieli i od kilku kadencji członkiem Zarządu Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów.
NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 1991 za „wypracowanie kształtu artystycznego repertuaru Teatru Rozrywki oraz bogatą i zróżnicowaną działalność impresaryjną”,
– Chłopiec z łabędziem – Nagroda Prezydenta Chorzowa w dziedzinie kultury (1997),
– Nagroda dla reżyserowanego przez Dariusza Miłkowskiego przedstawienia Pan Plamka i jego kot 8. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2002),
– Cezar – Statuetka Specjalna Śląskiej Loży Business Center Club za „wkład i kreowanie nowych sposobów prowadzenia instytucji artystycznej (2008),
– Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS” (2009),
– Dyplom Mistrzowski oraz statuetka Tukana – nagroda Kapituły im. Aleksandra Bardiniego, przyznana na 31. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2010),
– Miód „Dziennika Zachodniego” (2010),
– Honorowe Obywatelstwo Miasta Chorzowa – przyznane uchwałą Rady Miasta Chorzowa (2010),
– Honorowe członkostwo ZASP,
– Perła Śląska – nagroda miesięcznika „Śląsk” z okazji piętnastolecia czasopisma (2010),
– Nagroda CHORZOWSKIE SZEKSPIRY A.D. 2017, przyznana przez Kapitułę 6. Festiwalu Małych Form Artystycznych "Chorzowskie Ogrody Szekspirowskie",
– Honorowe członkostwo Regionalnej Izby Gospodarczej (2018).
Foto: Tomasz Zakrzewski
Dariusz Miłkowski urodził się w roku 1947 w Sopocie. Egzamin maturalny złożył w renomowanym sopockim Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego, po czym podjął studia w Politechnice Gdańskiej, na wydziale budowy maszyn, których jednak nie ukończył. W 1974 roku zdał egzaminy do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, na wydział reżyserii dramatu.
W czasie studiów kilkakrotnie wyjeżdżał na kilkumiesięczne pobyty do Londynu, a doświadczenia i obserwacje z tych wyjazdów zaprocentowały szczególnie po podjęciu pracy w Teatrze Rozrywki. Jego debiutem było przedstawienie E. Vesphala Te twoje chmury na scenie Miniatura Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie (warsztat reżyserski). Przedstawienie dyplomowe (Czarny romans Władysława Terleckiego) zrealizował w Poznaniu już jako etatowy reżyser Teatru Polskiego.
Etatowo był także związany z Teatrem Muzycznym w Gdyni (Piraci z Penzancy Gilberta & Sullivana), Teatrem Polskim we Wrocławiu (Pieszo S. Mrożka, Damy i huzary A. Fredry, Powrót posła J. U. Niemcewicza). Współpracował z Teatrem W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrem Powszechnym w Łodzi oraz Teatrem Wybrzeże w Gdańsku. W Warszawie zrealizował opery dziecięce: Mały kominiarczyk i Potop Noego B. Brittena oraz Amahl i nocni goście G. Menottiego z udziałem uczniów American School of Warner i profesjonalnych wykonawców dorosłych. W 1983 roku zrealizował dla Ośrodka Telewizji w Katowicach sztukę G. Gorina pt. Retro.
W latach 1982-1992 pracował jako starszy wykładowca we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, prowadząc zajęcia ze scen współczesnych i elementarnych zadań aktorskich.
W lutym 1984 roku został kierownikiem artystycznym Teatru Rozrywki (wówczas Music Hall Telewizji Polskiej w Chorzowie), a z dniem jego przekształcenia w Państwowy Teatr Rozrywki (1.01.1985) objął także funkcję dyrektora naczelnego, którą pełni do dziś.
Od początku swej pracy w Chorzowie, Dariusz Miłkowski konsekwentnie realizował ideę współczesnego teatru muzycznego, podkreślając znaczenie nie tylko muzyki, ale także reżyserii i aktorstwa w tym gatunku teatralnym. Zaprocentowało to stworzeniem bardzo stabilnego i profesjonalnego zespołu, w którym nie ma archaicznego podziału na balet, chór i solistów.
Za jego dyrekcji Teatr Rozrywki stał się pośrednikiem między publicznością śląską a ośrodkami teatralnymi i teatrami polskimi i zagranicznymi.
Na scenie Teatru Rozrywki prezentowano gale i ważniejsze koncerty kolejnych wrocławskich Przeglądów Piosenki Aktorskiej, najwybitniejsze realizacje teatrów z całej Polski (stała współpraca z Teatrem Polskim i Teatrem Powszechnym z Warszawy, prezentacji spektakli scen Krakowa, Wrocławia i Poznania) oraz indywidualnych twórców (Milva, Bułat Okudżawa, Hanna Schygulla, Zbigniew Zapasiewicz, Gustaw Holoubek, Jan Englert, Ewa Demarczyk, Michał Bajor, Krystyna Janda i in.) Teatr Rozrywki gościł również księdza profesora Józefa Tischnera, Sławomira Mrożka i Krzysztofa Pendereckiego, konsekwentnie realizując ideę żywego kontaktu z wielkimi osobowościami szeroko pojętej kultury narodowej.
Oblicze artystyczne Teatru Rozrywki – tworzone przede wszystkim przez Dyrektora – określa jednak przede wszystkim repertuar własny. Miały tu miejsce polskie prapremiery widowisk muzycznych i musicali:
– Dzisiaj wielki bal w Operze J. Tuwima,
– Kat i błazen J. Wericha,
– Czarodziej z krainy Oz H. Arlena, E. Y. Harburga i J. Kane'a,
– Evita A. L. Webbera i T. Rice’a,
– Pocałunek kobiety-pająka J. Kandera i F. Ebba,
– The Rocky Horror Show” R. O’Briena,
– The Canterville Ghost J. Williamsa,
– Dyzma — musical W. Młynarskiego i W. Korcza,
– Rudolf Valentino Z. Rudnickiej,
– Rent J. Larsona,
– Spin – musical D. Pashleya,
– Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– Lady Day – Billie Holiday L. Robertsona,
– Oliver! L. Barta,
– Producenci M. Brooksa,
– Przebudzenie wiosny S. Satera i D. Sheika,
– Sweeney Todd S. Sondheima,
– Our House T. Firtha i Madness i in.
Od wielu sezonów repertuar jest tworzony tak, by składać się w dużej mierze z wystawień prapremierowych. Przykładem – Terapia Jonasza J. Bończyka i Z. Krzywańskiego, Czarodziejka z Harlemu I. Villqista, Ja, Josephine B. Cioska, Bal u Wolanda oraz Przygoda fryzjera damskiego Ł. Czuja, KRZYK według Jacka Kaczmarskiego R. Talarczyka, Zobacz Alicjo K. Aleksander-Kmieć, Położnice szpitala św. Zofii oraz Bierzcie i jedzcie P. Demirskiego.
W uzupełnieniu dużych widowisk muzycznych, w repertuarze zawsze znajdowały się propozycje bardziej kameralne — niegdyś był to m.in. cykl przedstawień niemieckich ekspresjonistów (Heymann, Weill, Tucholsky), później opowieść o oberiutach — rosyjskich awangardystach, Ptasiek wg Williama Whartona oraz opowieści o Josephinie Baker czy Madame Therese, a także ciesząca się wielkim powodzeniem u publiczności, kameralna adaptacja Zbrodni i kary z Henrykiem Talarem i Maciejem Stuhrem.
Wielkim wydarzeniem artystycznym stał się swego czasu autorski spektakl Józefa Szajny Ślady z muzyką znakomitego śląskiego kompozytora Aleksandra Lasonia, prezentowany na wielu festiwalach w kraju i za granicą.
Ogromnym uznaniem publiczności cieszyły się światowe przeboje musicalowe, takie jak:
– Opera za trzy grosze B. Brechtai K. Weilla,
– Ocean niespokojny A. Rybnikowa i A. Wozniesienskiego,
– Cabaret J. Kandera i F. Ebba,
– Człowiek z La Manchy M. Leigha, D. Wassermana i J. Dariona,
– The Rocky Horror Show R. O’Briena,
– West Side Story L. Bernsteina.
Dziś Teatr Rozrywki ma na afiszu najsłynniejsze musicale światowe, takie jak: – – Skrzypek na dachu J. Steina, J. Bocka i S. Harnicka,
– Jesus Christ Superstar A. L. Webbera I T. Rice’a,
– Oliver! L. Barta,
– Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– Producenci M. Brooksa.
Dariusz Miłkowski wyreżyserował w Teatrze Rozrywki następujące przedstawienia:
– Nikiformy wg E. Redlińskiego (1984),
– Księżniczka Turandot C. Gozziego (1986 i 1993),
– Apetyt na czereśnie A. Osieckiej (1987),
– Czarodziej z Krainy Oz H. Arlena, E. Y. Harburga i J. Kane'a (1991),
– Pastorałka L. Schillera (1995),
– Ocean Niespokojny (1987 i 1998)
– Pan Plamka i jego kot A. Koecher-Hensel (2001),
– Shirley Valentine W. Russella (2003),
– Canterville Ghost J. Williamsa (2006)
– Na końcu tęczy P. Quiltera (2008).
Dariusz Miłkowski jest jednym z założycieli i od kilku kadencji członkiem Zarządu Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów.
NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 1991 za „wypracowanie kształtu artystycznego repertuaru Teatru Rozrywki oraz bogatą i zróżnicowaną działalność impresaryjną”,
– Chłopiec z łabędziem – Nagroda Prezydenta Chorzowa w dziedzinie kultury (1997),
– Nagroda dla reżyserowanego przez Dariusza Miłkowskiego przedstawienia Pan Plamka i jego kot 8. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (2002),
– Cezar – Statuetka Specjalna Śląskiej Loży Business Center Club za „wkład i kreowanie nowych sposobów prowadzenia instytucji artystycznej (2008),
– Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS” (2009),
– Dyplom Mistrzowski oraz statuetka Tukana – nagroda Kapituły im. Aleksandra Bardiniego, przyznana na 31. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2010),
– Miód „Dziennika Zachodniego” (2010),
– Honorowe Obywatelstwo Miasta Chorzowa – przyznane uchwałą Rady Miasta Chorzowa (2010),
– Honorowe członkostwo ZASP,
– Perła Śląska – nagroda miesięcznika „Śląsk” z okazji piętnastolecia czasopisma (2010),
– Nagroda CHORZOWSKIE SZEKSPIRY A.D. 2017, przyznana przez Kapitułę 6. Festiwalu Małych Form Artystycznych "Chorzowskie Ogrody Szekspirowskie",
– Honorowe członkostwo Regionalnej Izby Gospodarczej (2018).
Foto: Tomasz Zakrzewski
